Το 135 μ.χ. οι Ρωμαίοι έδιωξαν τον λαό Ισραήλ από τη γη, ονόμασαν την Ιερουσαλήμ Aelia Capitolina και την Ιουδαία Συρία Παλαιστινα.
Σκοπός τους ήταν να αλλάξουν την ιστορία και να σβήσουν τη σχέση του λαού Ισραήλ με τη γη.
Ακόμη και μετά την καταστροφή του δεύτερου ναού από του Ρωμαίους το 70 μ.χ. και την Ρωμαϊκή εξορία το 135 μ.χ. μικρός πληθυσμός Ιουδαίων ζούσε στη γη του Ισραήλ.
Κατά τη διάρκεια της εξορίας που κράτησε σχεδόν 2000 χρόνια, η προσευχή του λαού του Ισραήλ ήταν «Του χρόνου στην Ιερουσαλήμ»
Σκορπισμένοι στις τέσσερις άκρες του κόσμου πίστευαν στην υπόσχεση του Θεού στους προφήτες πως σύντομα θα επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ, στην γη του Ισραήλ.
Η Ελπίδα, Ο εθνικός ύμνος του Ισραήλ εκφράζει αυτή την προσευχή.
Όσο υπάρχει βαθιά στην καρδιά,
Και όσο η Ιουδαικη ψυχή λαχταρά,
Και στην Ανατολή, Στη Σιών, τα μάτια κοιτάζουν
Η ελπίδα μας δεν θα χαθεί,
Η ελπίδα δύο χιλιάδων ετών,
Να είμαστε ένας ελεύθερο λαός στη γη μας,
Την γη της Σιών και της Ιερουσαλήμ.
Ψαλμο 137 κατά την διάρκεια της εξορίας στη Βαβυλώνα από το 586 π.χ - 515 π.χ.
Ψαλμοί 137:5-6 (BSB)
5 Αν σε ξεχάσω, Ιερουσαλήμ,
ας πάψει να λειτουργεί το δεξί μου χέρι.
6 Είθε η γλώσσα μου να κολλήσει στην οροφή του στόματός μου
αν δεν σε θυμάμαι,
αν δεν υψώσω την Ιερουσαλήμ
επάνω από την μεγαλύτερη μου χαρά!